Op reis!

Beste lezers!

Het is alweer even geleden dat ik jullie wat vers leesvoer voorgeschoteld heb, dus hoogtijd om weer een verhaaltje te schrijven! De vorige keer heb ik jullie verteld over mijn ‘gewone’ leventje hier; dit keer neem ik jullie mee op reis door Australië.

Onze reis begon met het vreten van een hoop kilometers! Eerst een nachtelijke busreis van een uurtje of elf. Na een stop van één dag met een leuke tour in Coober Pedy, een ondergrondse stad waar het zeldzame opaal gewonnen wordt, nog eens tien uur in de bus richting het midden van Australië. Als je je realiseert dat je zojuist bijna een dag in de bus hebt gezeten om halverwege Australië te komen, dan is Nederland ineens best wel klein. Anderzijds: Als ik in Maastricht van mijn huis naar de dichtstbijzijnde supermarkt fiets, kom ik meer beschaving tegen dan in 1600 kilometer outback! Aan het einde van van onze tour zouden we 5000 kilometer per bus hebben afgelegd en nog eens 5000 kilometer per vliegtuig! Geloof mij maar, als je nog niet kon slapen in een bus, dan word je daar wel goed in ;)

Eenmaal aangekomen in de outback begonnen we onze vierdaagse tour die bestond uit aboriginalverhalen, prachtige wandeltochten en gezellige avonden. Onze tourgids was echt fantastisch en had een gezonde dosis humor die hij combineerde met een passend respect voor de aboriginalcultuur, waarover hij enorm boeiend kon vertellen. Hoe aboriginals anders tegen de wereld aankijken laat zich mooi vatten in een anecdote: Aboriginals geloven niet dat je eigenaar kunt zijn van land, dieren of andere natuur. De aboriginals jagen en als hun giftige speer doel treft, is het dier vaak nog niet dood en volgen ze het dier soms wel dagen! Uit respect voor mede-jagers is het binnen aboriginalcultuur een regel om nóóit een dier te doden waar iemand anders al een speer in heeft gegooid. Wat gebeurde er toen de westerlingen hierheen kwamen? De westerlingen hadden schapen en gebruikte omheiningen om aan te geven dat die schapen van hun waren. Maar wat doet de aboriginal? Die gooit een speer in hun schaap en neemt ‘m mee. Want zegt de aboriginal: De witte man heeft er geen speer in gegooid. Je kunt je voorstellen hoe dat tot spanningen heeft geleid ;)

De avonden in de outback waren voor mij één van de hoogtepunten van onze reis. Na een dag met indrukwekkende wandeltochten en genoeg kilometers achter de rug, kwamen we iedere dag aan op een andere plek. Ons verblijf was alles behalve luxe en dat was heerlijk! ’s Avonds kookten we op het vuur een lekker maaltje, dronken we wat wijn en sliepen we onder de sterren! dat slapen onder de sterren zal ik zomaar niet meer vergeten. In Nederland zie je op een heldere dag best wel wat sterren, maar zorgt de verlichting van onze straten en gebouwen ervoor dat je niet zo ‘ver’ kunt kijken. In ‘the middle of nowhere’ heb je geen straatverlichting en ook geen gebouwen! Dat betekent dat je de hele melkweg en ontelbaar veel sterren kunt zien! Dus na een avondje kampvuur met wat wijntjes, pak je je slaapzak, kruip je nog wat dichter bij het vuur en ga je op je rug liggen.. Je kijkt nog even naar de sterren, doet je ogen dicht en….. Doet je ogen nog héél even open om een laatste keer naar de sterrenhemel te kijken en doet dan je ogen dicht om lekker te gaan slapen!

Maar slapen deden we niet lang, want iedere ochtend stonden we rond half vijf. Alleen door zo vroeg op te staan konden we de zonsopkomst bij de heilige bergen van de aboriginals zien om vervolgens door de bergen te wandelen. Zo zijn we ook naar Ayer’s Rock gegaan met zonsopkomst. Ayer’s Rock wordt door de inheemse bevolking Uluru genoemd. Uluru is een vierhonderd meter hoge rots die voor de aboriginals ongeveer eenzelfde waarde heeft als Mekka voor de Islam. Als de zon opkomt, verandert deze rots in een paar seconden van kleur en voor vrijwel alle toeristen staat ‘Uluru sunrise’ dan ook hoog op de bucketlist. Toen wij met ons reisgezelschap een kwartiertje voor zonsopkomst aankwamen stonden er al best wat mensen bij de uitkijkpost. Beetje bij beetje kwam de zon op totdat Uluru inderdaad in een paar tellen van grijsbruin naar felrood veranderde. Preciés op het moment dat de zon Uluru voor het eerst belicht, hoor ik ongeveer honderd camera’s ‘klik’ zeggen. Bijna iedereen heeft dit moment dus vastgelegd, maar bijna niemand heeft het met eigen ogen gezien….

Wat dat betreft heeft reizen me ook wel aan het denken gezet over waarom we reizen. Vroeger zorgde een dikke Mercedes en een goede baan ervoor dat mensen van je onder de indruk waren. Tijden veranderen en volgens mij is een dikke Mercedes anno 2016 geen statussymbool meer, maar hebben we bewondering voor de wereldburger die cultureel bewust is, overal is geweest en alles heeft gezien. Oftewel, reizen is volgens mij de nieuwe Mercedes.

Veel reizigers vertellen graag over de werelddelen die ze al gezien hebben en hoe fantastisch dat wel niet was. Diezelfde reizigers zijn op de mooiste uitkijkpunten meer bezig met het maken van foto’s voor op Facebook dan met het op je in laten werken van de natuur. Maar waarom reizen we eigenlijk? Reizen we omdat we andere culturen willen proeven en begrijpen, voor het avontuur en uit passie voor de natuur? Of reizen we zodat anderen via Facebook zien dat we reizen, omdat we graag in de Mercedes van 2016 rijden?

Ik vond het jammer dat iedereen foto’s maakte, in plaats van van het moment zelf te genieten. Ik zelf had geen camera in m’n hand en kon dus van het moment genieten. Maar tegelijkertijd wist ik dat al mijn vrienden toch wel foto’s zouden maken die ik vervolgens van ze zou krijgen. Toen vroeg ik mezelf af: Wat had ik gedaan als ik helemaal alleen bij ‘Uluru sunrise’ had gestaan? Het pijnlijke antwoord is dat ik toch moet toegeven dat ook ik dan een foto had gemaakt.. Daarnaast heb ook ik een Facebook-album waarop ik mijn mooiste foto’s plaats en daarnaast schrijf ik een blog. Misschien ben ik dus ook wel net zo ‘schuldig’ als mijn medereizigers. Ik ben in ieder geval gedurende mijn reis steeds méér gaan proberen om steeds mínder foto’s te maken. Je reist namelijk voor jezelf en niet om in een Mercedes te rijden! ;)

Genoeg daarover! Dat was deel één van de reis! Na het échte Aboriginal – Australië te leren kennen zijn we naar Tasmanië gevlogen! Wat een contrast was dat zeg! Van warm & droog naar koud & nat. Als je na het lezen van dit blog door de foto’s heen bladert, zou het geen moeilijke opgave moeten zijn om te zien welke foto in welk deel van de reis is gemaakt  In Tasmanië hebben we een week lang rondgetrokken en van de prachtige natuur genoten.Tasmanië heeft doordat het een eiland is een unieke natuur met best wat diersoorten die alleen in Tasmanië leven. Maar buiten dat heeft Tasmanië ook prachtige bergen, bossen, regenwouden en indrukwekkende stranden.

Na twee weken natuur zijn we naar Melbourne gevlogen. Ik weet niet of het kwam doordat ik na twee weken natuur ook wel weer toe was aan een stad of door de heerlijke sfeer die er in Melbourne hangt, maar verliefd op Melbourne ben ik geworden! De stad bruist enorm en iedereen is zóó ontzettend ontspannen. Wij hadden de loterij ook nog eens getroffen, omdat het lokale team voor de tweede keer in de historie (laatste keer was 1954) de Australian Football League won! De legendarisch spannende wedstrijd hebben we in een sportsbar tussen de schreeuwende ‘Aussies’ gekeken! Prachtig!

Na dik twee weken reizen zat onze reis er dan weer op. Wat hebben we ontzettend veel gezien, veel gehoord, maar toch ook zeker veel gelachen! Ons reisgezelschap dat bestond uit Denen, Duitsers en mij was een hechte club en het is zo goed bevallen dat we volgend weekend weer een tripje samen gaan doen!

Ondertussen zit het reizen er alweer twee weken op en, eerlijk is eerlijk, de afgelopen twee weken heb ik voornamelijk gestudeerd. Naarmate het einde van mijn verblijf nadert, komen ook de tentamens dichterbij en daar wil ik me nu op voorbereiden! Tijdens de tentamenperiode komen mijn ouders namelijk op bezoek en ik wil graag de tijd hebben om ‘mijn’ Adelaide aan ze te laten zien!

Hartelijk dank voor het lezen en tot (best wel) snel!